Wakker worden

Vanmorgen even stil gestaan bij ons wakker worden. Geen wekker gezet, dat was niet nodig vandaag. Vandaag alleen maar relaxen en later vandaag voorbereidingen treffen voor het “uitstapje” naar Darwin.
De wekker werd vervangen door het rustige geluid van de gamelan. Bleek dat twee heren nabij het restaurant, de gasten opriepen te komen ontbijten.
De blik naar de zee, is een prettige te noemen. Ik ben wel eens minder prettig wakker geworden moet ik zeggen. Ik begrijp dat het weer in Nederland nu niet bepaald prettig te noemen is; neem ons niet kwalijk dat we daar niet al te veel aan willen denken.
Gisteren werden we door onze Balinese vrienden aan het hotel opgehaald; nu slechts 20 minuten te laat. Via Denpasar reden we naar hun woonplaats Tabanan. Gezien door de camera van Google Earth meenden we dat dit een afgelegen dorpje, een dessa, zou zijn, maar niets bleek minder waar. Ook dit was een flinke plaats met alleen maar activiteit te zien, voornamelijk activiteiten op eten gericht.
We werden ook hier hartelijk ontvangen in een Kampu Jawa, een soort van een Islamitische enclave in een voor 95 procent uit Hindoestanen bestaande gemeenschap. Deze beide regigies leven hier overigens in volstrekte harmonie bij en naast elkander.
Via straatjes, weggetjes en steegjes liepen we naar de rumah van de familie Hadianto. Moeder zat pontificaal te wachten op onze komst. Ook broers en zussen moesten getuige zijn van de gasten uit Nedderlands. Na enkele typisch Balinese lekkernijen -ondeh ondeh - gesmuld te hebben (dodol nangka; Kripik Nangka; cacang asin en wat al niet meer) gingen we verder richting Tanah Lot, misschien de grootste touristische trekpleister op Bali. De zonsondergang moet hier als fantastisch omschreven worden. We hebben dit niet kunnen verifieren, want toen we – na een iets te lange wandeltocht naar het strand – bijna op de juiste plek gearriveerd waren, bleek de zonsondergang, door bewolking en het iets te late vertrek, zich ongeveer 5 minuten tevoren voltrokken te hebben. Afspraak voor volgende week woensdag om de tweede poging succesvol te laten zijn.
De terugweg naar het hotel bleek echter ook bijzonder. Na zonsondergang gaat niet zoals in Nederland de straatverlichting aan. De enige verlichting komt van de maan of van de koplampen van de bromfietsen en auto’s. Na 45 minute rijden was er maar weer eens niemand aangereden, hetgeen als een prestatie op zich gedefinieerd mag worden.
Zoals gezegd, vanavond volgt de trip naar het noordelijkste puntje van Australie, het Northern Territory; Darwin. De oudste zus van Winnie, Heid wordt 80 jaar en de kinderen en kleinkinderen organiseren een surpriceparty. We zien vooruit naar haar gezicht, dat hopelijk zal omslaan van boosheid naar verrassing en blijdschap. Ze was – onwetend van hetgeen voor haar georganiseerd wordt – nogal ontzet dat wij niet genegen waren naar Darwin te vliegen, zeker omdat we nu “ in de buurt” waren .